Godność bez słów

„Bez słów” to obraz mamiący nas ponurą i ciężką atmosferą, która wciąga nas do świata pełnego ocen i ograniczeń. To forma gra tu pierwszoplanową rolę, ona tworzy przestrzeń i czas. I chodź w spektaklu nie pada ani jedno słowo, to ruch i dźwięk doskonale prowadzą nas do finału opowieści.

Spektakl podzielony jest na trzy partie, których częścią wspólną jest bohater uwięziony we wcześniej przyjętych ramach. Początkowo to on sam nadaje im kształt. Przyodziewa ubrania w zależności od miejsc, w których się znajduje i ludzi, którzy go otaczają. Nawyk staje się sposobem na radzenie sobie z ogólno przyjętymi normami. Bohater nie musi ich rozumieć, ma się do nich przystosować. Następnie ramy te zaczynają go mocno ograniczać. Próbuje się z nich wydostać, ale ci którzy je poustawiali nie chcą go z nich wypuścić, bo to nie pasuje do uporządkowanego świata, gdzie każdy ma do odegrania swoją rolę. Bohater dostaje namiastki nadziei, ale tylko po to, aby w końcu samemu dowiedzieć się, że nie ma możliwości zmiany swojego losu. Trzecia część to próba stworzenia człowieka na nowo, niejako dzieła sztuki, które nie ma mieć nic wspólnego z prawdziwą osobą. Jednak finał potwierdza nam siłę ludzkiej godności, bo to jedyne, co zostaje w człowieku w momencie, gdy zabrano mu już wszystko.

„Bez słów” nie jest pozbawiony niedociągnięć, jednak mogą mieć one swoje wytłumaczenie w formule całego spektaklu. Mnie jako widzowi w ogóle nie zaburzyły odbioru, a nawet pozwoliły zobaczyć prawdę.

Po obejrzeniu zostaje gorzkie przeświadczenie, że każdy z nas znajduje się w różnych momentach swojego życia po obu stronach czerwono-białej taśmy. Raz jesteśmy tworzeni przez innych, kolejnym razem to my ich tworzymy. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że w obu przypadkach zapominamy o człowieku, który oprócz ciała ma także duszę i godność.

Arl.