Semicka gęba, bitwa o stół i łzy – refleksje po omówieniu spektakli

Drugiego dnia festiwalu odbyło się forum, na którym jury omówiło spektakle zarówno z tego jak i z poprzedniego dnia. Nie było miejsca na taryfę ulgową dla młodych zaangażowanych artystów. Były za to ostre uwagi graniczące ze złośliwymi i emocjonalnymi docinkami, profesjonalne porady a także łzy wzruszenia. Mieliśmy okazję posłuchać o trzech różnych spojrzeniach na każdy spektakl. Może ta różnorodność była produktem tego, że w jury zasiadają profesjonaliści związani z różnymi formami teatru i sztuki: artysta-plastyk, ambasador języka teatralnego i sposobu pracy Tadeusza Kantora oraz reżyser i scenograf związany z teatrem tańca. A może po prostu tego, że w jury zasiadło trzech różnych ludzi. W cenie była wiarygodność i prostota przekazu. Jurorzy zwracali uwagę na charakterystycznych aktorów o „genialnych semickich gębach” („Koniec”) i wyglądzie „niebezpiecznych bandziorów” („Jestem”). Mówili o kostiumach, które sprawiają, że widz zostaje wciągnięty w świat opowieści o dawnych czasach („Historia pana Sommera”). Z zachwytem wypowiadali się o „wdzięku zanurzonym w wysiłku i bólu” („Shells”). Krytykowano głównie zachowawczość i nieautentyczność. Członkowie jury mieli zastrzeżenia nie tylko do gry aktorów, ale także do doboru muzyki („Historia pana Sommera”), kostiumów (Teatr Brama), czy zgodności płci aktorów i postaci, w które się wcielali („Wracając”). Pokazywali zachwyt, irytację, wzruszenie…

Wielokrotnie od Bogdana Renczyńskiego usłyszeliśmy, że scena to pole bitwy, a aktor ma być wojownikiem podejmującym wyzwania rzucane mu przez widownię. A o co bitwę stoczyło jury? … o stół – element scenografii ze spektaklu „Wracając” Teatru Ruchu FORMA. Podczas gdy obrońca kontrowersyjnego mebla – Zbigniew Bajek – apelował „Dajcie mu zagrać!!!”, Bogdan Renczyński postulował wyrzucenie nieszczęsnego obiektu lub jego szersze wykorzystanie.

Na koniec pozwolę sobie na jedną refleksję: zabrakło głosu uczestników, dzięki któremu występ rozpisany na trzy role mógł zamienić się w dialog pomiędzy ludźmi kochającymi teatr. Ale nic straconego....

M.